23 Ecclesiastes

Text from romanliturgy.org

E-book created by A.S.Drury

$Id: 23_qoh.html,v 1.3 2013/02/10 22:39:41 asdrury Exp $


Table of Contents

  1. Introduction
  2. Missae
  3. Notae
  4. Sources
  5. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 

Introduction

This edition combines the text of the Nova Vulgata from RomanLiturgy.org with information from the Missale Romanum, 1962. A future edition will provide a similar treatment using information from Ordo lectionum missae.

This work is based on the following principles:

  1. First, Latin is the language of Roman Catholic Christianity. See, e.g., the motu proprio Latina Lingua in Latin or English. Furthermore, the Nova Vulgata is the "typical" Catholic Bible, the blueprint or template for all other Catholic Bibles. See, e.g., this Constitutio Apostolica in Latin or English.
  2. Second, when studying the Bible, it is sometimes helpful to know how the Church has traditionally used a passage. So, this edition is intended to make it easy to answer the following questions:

Other info:


Capitulum 1

1.1  Verba Ecclesiastes filii David regis Ierusalem.”
1.2  « Vanitas vanitatum, dixit Ecclesiastes, vanitas vanitatum et omnia vanitas ».
1.3  Quid lucri est homini de universo labore suo, quo laborat sub sole?
1.4  Generatio præterit, et generatio advenit, terra autem in æternum stat.
1.5  Oritur sol, et occidit sol et ad locum suum anhelat ibique renascitur.
1.6  Gyrat per meridiem et flectitur ad aquilonem, lustrans universa in circuitu pergit spiritus et in circulos suos revertitur.
1.7  Omnia flumina pergunt ad mare, et mare non redundat; ad locum, unde exeunt, flumina illuc revertuntur in cursu suo.
1.8  Cunctæ res difficiles; non potest eas homo explicare sermone. Non saturatur oculus visu, nec auris auditu impletur.
1.9  Quod fuit, ipsum est, quod futurum est. Quod factum est, ipsum est, quod faciendum est:
1.10  nihil sub sole novum. Si de quadam re dicitur: « Ecce hoc novum est », iam enim præcessit in sæculis, quæ fuerunt ante nos.
1.11  Non est priorum memoria, sed nec eorum quidem, qui postea futuri sunt, erit recordatio apud eos, qui futuri sunt in novissimo.
1.12  Ego Ecclesiastes fui rex Israel in Ierusalem
1.13  et proposui in animo meo quærere et investigare sapienter de omnibus, quæ fiunt sub sole. Hanc occupationem pessimam dedit Deus filiis hominum, ut occuparentur in ea.
1.14  Vidi cuncta, quæ fiunt sub sole; et ecce universa vanitas et afflictio spiritus.
1.15  Quod est curvum, rectum fieri non potest; et, quod deficiens est, numerari non potest.
1.16  Locutus sum ego in corde meo dicens: « Ecce ego magnificavi et apposui sapientiam super omnes, qui fuerunt ante me in Ierusalem; et mens mea contemplata est multam sapientiam et scientiam ».
1.17  Dedique cor meum, ut scirem sapientiam et scientiam, insipientiam et stultitiam. Et agnovi quod in his quoque esset afflictio spiritus, eo quod
1.18  in multa sapientia multus sit mæror; et, qui addit scientiam, addit et laborem.


Capitulum 2

2.1  Dixi ego in corde meo: « Veni, tentabo te gaudio: fruere bo nis »; et ecce hoc quoque vanitas.
2.2  De risu dixi: « Insania » et de gaudio: « Quid prodest? ».
2.3  Tractavi in corde meo detinere in vino carnem meam, cum cor meum duceretur in sapientia, et amplecti stultitiam, donec viderem quid esset utile filiis hominum, ut faciant sub sole paucis diebus vitæ suæ.
2.4  Magnificavi opera mea: ædificavi mihi domos et plantavi vineas,
2.5  feci hortos et pomaria et consevi ea arboribus cuncti generis fructuum
2.6  et exstruxi mihi piscinas aquarum, ut irrigarem silvam lignorum germinantium.
2.7  Possedi servos et ancillas et habui multam familiam, habui armenta quoque et magnos ovium greges ultra omnes, qui fuerunt ante me in Ierusalem.
2.8  Coacervavi mihi etiam argentum et aurum et substantias regum ac provinciarum, feci mihi cantores et cantatrices et delicias filiorum hominum, scyphos et urceos in ministerio ad vina fundenda
2.9  et crevi, supergressus sum omnes, qui ante me fuerunt in Ierusalem; sapientia quoque mea perseveravit mecum.
2.10  Et omnia, quæ desideraverunt oculi mei, non negavi eis nec prohibui cor meum ab omni voluptate, et oblectatum est ex omnibus laboribus, et hanc ratus sum partem meam ab omnibus ærumnis meis.
2.11  Cumque me convertissem ad universa opera, quæ fecerant manus meæ, et ad labores, in quibus sudaveram, et ecce in omnibus vanitas et afflictio spiritus, et nihil lucri esse sub sole.
2.12  Verti me ad contemplandam sapientiam et insipientiam et stultitiam: « Quid faciet, inquam, homo, qui veniet post regem? Id quod antea fecerunt ».
2.13  Et vidi quod tantum præcederet sapientia stultitiam, quantum lux præcedit tenebras.
2.14  « Sapientis oculi in capite eius, stultus in tenebris ambulat »; et didici quod unus utriusque esset interitus.
2.15  Et dixi in corde meo: « Si unus et stulti et meus occasus erit, quid mihi prodest quod maiorem sapientiæ dedi operam? ». Locutusque cum mente mea, animadverti quod hoc quoque esset vanitas.
2.16  Non enim erit memoria sapientis similiter ut stulti in perpetuum; siquidem futura tempora oblivione cuncta pariter operient: moritur doctus similiter ut indoctus.
2.17  Et idcirco tæduit me vitæ meæ, quia malum mihi est, quod sub sole fit; cuncta enim vanitas et afflictio spiritus.
2.18  Rursus detestatus sum omnem laborem meum, quo sub sole laboravi, quem relicturus sum homini, qui erit post me;
2.19  et quis scit utrum sapiens an stultus futurus sit? Et dominabitur in laboribus meis, quibus desudavi et sollicitus fui sub sole. Hoc quoque vanitas.
2.20  Verti me exasperans cor meum de omni labore, quo laboravi sub sole.
2.21  Nam est qui laborat in sapientia et doctrina et sollicitudine, et homini, qui non laboraverit, dabit portionem suam; et hoc ergo vanitas et magnum malum.
2.22  Quid enim proderit homini de universo labore suo et afflictione cordis, qua sub sole laboravit?
2.23  Cuncti dies eius dolores sunt, et ærumnæ occupatio eius, nec per noctem cor eius requiescit; et hoc quoque vanitas est.
2.24  Nihil melius est homini quam comedere et bibere et ostendere animæ suæ bona de laboribus suis. Et hoc vidi de manu Dei esse.
2.25  Quis enim comedet et deliciis affluet sine eo?
2.26  Quia homini bono in conspectu suo dedit sapientiam et scientiam et lætitiam; peccatori autem dedit afflictionem colligendi et congregandi, ut tradat ei, qui placuit Deo; sed et hoc vanitas est et afflictio spiritus.


Capitulum 3

3.1  Omnia tempus habent, et momentum suum cuique negotio sub cælo:
3.2  tempus nascendi et tempus moriendi, tempus plantandi et tempus evellendi quod plantatum est,
3.3  tempus occidendi et tempus sanandi, tempus destruendi et tempus ædificandi,
3.4  tempus flendi et tempus ridendi, tempus plangendi et tempus saltandi,
3.5  tempus spargendi lapides et tempus eos colligendi, tempus amplexandi et tempus longe fieri ab amplexibus,
3.6  tempus quærendi et tempus perdendi, tempus custodiendi et tempus abiciendi,
3.7  tempus scindendi et tempus consuendi, tempus tacendi et tempus loquendi,
3.8  tempus dilectionis et tempus odii, tempus belli et tempus pacis.
3.9  Quid lucri habet, qui operatur, de labore suo?
3.10  Vidi occupationem, quam dedit Deus filiis hominum, ut occuparentur in ea.
3.11  Cuncta fecit bona in tempore suo; et mundum tradidit cordi eorum, et non inveniet homo opus, quod operatus est Deus ab initio usque ad finem.
3.12  Cognovi quod nihil boni esset in eis nisi lætari et facere bene in vita sua.
3.13  Omnis enim homo, qui comedit et bibit et videt bonum de labore suo, hoc donum Dei est.
3.14  Didici quod omnia opera, quæ fecit Deus, perseverent in perpetuum; non possumus eis quidquam addere nec auferre, quæ fecit Deus, ut timeatur.
3.15  Quod iam fuit, ipsum est; et, quod futurum est, iam fuit; et Deus requirit, quod abiit.
3.16  Et adhuc vidi sub sole: in loco iudicii ibi impietas, et in loco iustitiæ ibi iniquitas;
3.17  et dixi in corde meo: « Iustum et impium iudicabit Deus, quia tempus omni rei et omnibus occasio ».
3.18  Dixi in corde meo de filiis hominum, ut probaret eos Deus et ostenderet eos in semetipsis similes esse bestiis.
3.19  Quoniam sors filiorum hominis et iumentorum una est atque eadem: sicut moritur homo, sic et illa moriuntur; et idem spiritus omnibus: nihil habet homo iumento amplius, quia omnia vanitas.
3.20  Et omnia pergunt ad unum locum: de terra facta sunt omnia, et in terram omnia pariter revertuntur.
3.21  Quis novit, si spiritus filiorum hominis ascendat sursum, et si spiritus iumentorum descendat deorsum in terram?
3.22  Et deprehendi nihil esse melius quam lætari hominem in opere suo; nam hæc est pars illius. Quis enim eum adducet, ut post se futura cognoscat?


Capitulum 4

4.1  Verti me ad alia et vidi calumnias, quæ sub sole geruntur, et ecce lacrimæ oppressorum, et nemo consolator; et ex parte opprimentium violentia, et nemo consolator.
4.2  Et laudavi magis mortuos, qui iam defuncti sunt, quam viventes, qui adhuc vitam agunt,
4.3  et feliciorem utroque iudicavi, qui necdum natus est nec vidit opera mala, quæ sub sole fiunt.
4.4  Rursum contemplatus sum omnes labores et omnem successum operis, et hoc esse zelum in proximum suum. Et in hoc ergo vanitas et afflictio spiritus.
4.5  Stultus complicat manus suas et comedit carnes suas.
4.6  Melior est pugillus cum requie quam plena utraque manus cum labore et afflictione spiritus.
4.7  Iterum repperi et aliam vanitatem sub sole:
4.8  unus est et secundum non habet, non filium, non fratrem, et tamen laborare non cessat, nec satiantur oculi eius divitiis, nec recogitat dicens: « Cui laboro et fraudo animam meam bonis?”. In hoc quoque vanitas est et occupatio pessima.
4.9  Melius est duos esse simul quam unum: habent enim emolumentum in labore suo,
4.10  quia si unus ceciderit, ab altero fulcietur. Væ soli! Cum ceciderit, non habet sublevantem se.
4.11  Insuper, si dormierint duo, fovebuntur mutuo; unus quomodo calefiet?
4.12  Et, si quispiam prævaluerit contra unum, duo resistent ei. Et fu niculus triplex non cito rumpitur.
4.13  Melior est puer pauper et sapiens rege sene et stulto, qui iam nescit erudiri.
4.14  Ille enim de domo carceris exivit, ut regnaret, etiamsi in regno istius natus sit pauper.
4.15  Vidi cunctos viventes, qui ambulant sub sole, cum adulescente illo secundo, qui consurgebat pro eo.
4.16  Infinitus numerus erat populi, omnium, quos ipse præcedebat; sed qui postea futuri sunt, non lætabuntur in eo. Et hoc vanitas et afflictio spiritus.
4.17  Custodi pedem tuum ingrediens domum Dei, nam accedere, ut audias, melius est quam cum stulti offerunt victimas: multo enim melior est obœdientia quam stultorum victimæ, qui nesciunt se malum facere.


Capitulum 5

5.1  Ne temere quid loquaris, neque cor tuum sit velox ad proferendum sermonem coram Deo; Deus enim in cælo, et tu super terram: idcirco sint pauci sermones tui.
5.2  Multas curas sequuntur somnia, et in multis sermonibus invenietur stultitia.
5.3  Si quid vovisti Deo, ne moreris reddere: displicet enim ei stulta promissio; sed, quodcumque voveris, redde.
5.4  Multoque melius est non vovere, quam post votum promissa non reddere.
5.5  Ne dederis os tuum, ut peccare faciat carnem tuam, neque dicas coram angelo: « Error fuit »; ne forte iratus Deus contra sermones tuos dissipet opera manuum tuarum.
5.6  Ubi multa sunt somnia, plurimæ sunt vanitates et sermones innumeri; tu vero Deum time.
5.7  Si videris calumnias egenorum et subreptionem iudicii et iustitiæ in provincia, non mireris super hoc negotio, quia excelso excelsior vigilat, et super hos quoque eminentiores sunt alii;
5.8  et terræ lucrum in omnibus est rex, cuius agri culti sunt.
5.9  Qui diligit pecuniam, pecunia non implebitur; et, qui amat divitias, fructum non capiet ex eis; et hoc ergo vanitas.
5.10  Ubi multæ sunt opes, multi et qui comedunt eas; et quid prodest possessori, nisi quod cernit divitias oculis suis?
5.11  Dulcis est somnus operanti, sive parum sive multum comedat; saturitas autem divitis non sinit eum dormire.
5.12  Est et infirmitas pessima, quam vidi sub sole: divitiæ conservatæ in malum domini sui.
5.13  Perierunt enim in negotio pessimo; si generavit filium, in summa egestate erit.
5.14  Sicut egressus est de utero matris suæ, nudus iterum abibit, sicut venit, et nihil auferet secum de labore suo, quod tollat in manu sua.
5.15  Miserabilis prorsus infirmitas: quomodo venit, sic revertetur. Quid ergo prodest ei quod laboravit in ventum?
5.16  Cunctis enim diebus vitæ suæ comedit in tenebris et in curis multis et in ærumna atque tristitia.
5.17  Ecce quod ego vidi bonum, quod pulchrum, ut comedat quis et bibat et fruatur lætitia ex labore suo, quo laboravit ipse sub sole, numero dierum vitæ suæ, quos dedit ei Deus; hæc enim est pars illius.
5.18  Et quidem omni homini, cui dedit Deus divitias atque substantiam, potestatemque ei tribuit, ut comedat ex eis et tollat partem suam et lætetur de labore suo: hoc est donum Dei.
5.19  Non enim satis recordabitur dierum vitæ suæ, eo quod Deus occupet deliciis cor eius.


Capitulum 6

6.1  Est et aliud malum, quod vidi sub sole, et quidem grave apud homines:
6.2  vir, cui dedit Deus divitias et substantiam et honorem, et nihil deest animæ suæ ex omnibus, quæ desiderat; nec tribuit ei potestatem Deus, ut comedat ex eo, sed homo extraneus vorabit illud: hoc vanitas et miseria mala est.
6.3  Si genuerit quispiam centum liberos et vixerit multos annos et plures dies ætatis habuerit, et anima illius non sit satiata bonis substantiæ suæ, immo et sepultura careat, de hoc ego pronuntio quod melior illo sit abortivus.
6.4  Frustra enim venit et pergit ad tenebras, et in tenebris abscondetur nomen eius.
6.5  Etsi non vidit solem neque cognovit, maior est requies isti quam illi.
6.6  Etiamsi duobus milibus annis vixerit et non fuerit perfruitus bonis, nonne ad unum locum properant omnes?
6.7  « Omnis labor hominis est ad os eius, sed anima eius non implebitur ».
6.8  Quid habet amplius sapiens præ stulto? Et quid pauper, qui sciat ambulare coram vivis?
6.9  « Melior est oculorum visio quam vana persequi desideria »; sed et hoc vanitas est et afflictio spiritus.
6.10  Quidquid est, iam vocatum est nomen eius; et scitur quod homo sit et non possit contra fortiorem se in iudicio contendere.
6.11  Ubi verba sunt plurima, multiplicant vanitatem; quid lucri habet homo?
6.12  Quoniam quis scit quid homini bonum sit in vita, in paucis diebus vanitatis suæ, quos peragit velut umbra? Aut quis ei poterit indicare quid post eum futurum sub sole sit?


Capitulum 7

7.1  Melius est nomen bonum quam unguenta pretiosa, et dies mortis die nativitatis.
7.2  Melius est ire ad domum luctus quam ad domum convivii; in illa enim finis cunctorum hominum, et vivens hoc conferet in corde.
7.3  Melior est tristitia risu, quia per tristitiam vultus corrigitur animus.
7.4  Cor sapientium in domo luctus, et cor stultorum in domo lætitiæ.
7.5  Melius est a sapiente corripi quam lætari stultorum canticis,
7.6  quia sicut sonitus spinarum ardentium sub olla, sic risus stulti. Sed et hoc vanitas.
7.7  Quia calumnia stultum facit sapientem, et munus cor insanire facit.
7.8  « Melior est finis negotii quam principium, melior est patiens arrogante ».
7.9  Ne sis velox in animo ad irascendum, quia ira in sinu stulti requiescit.
7.10  Ne dicas: “Quid, putas, causæ est quod priora tempora meliora fuere quam nunc sunt? ». Non enim ex sapientia interrogas de hoc.
7.11  Bona est sapientia cum divitiis et prodest videntibus solem.
7.12  Sicut enim protegit sapientia, sic protegit pecunia; hoc autem plus habet eruditio, quod sapientia vitam tribuit possessori suo.
7.13  Considera opera Dei: quod nemo possit corrigere, quod ille curvum fecerit.
7.14  In die bona fruere bonis et in die mala considera: sicut hanc, sic et illam fecit Deus, ita ut non inveniat homo quidquam de futuro.
7.15  Cuncta vidi in diebus vanitatis meæ: est iustus, qui perit in iustitia sua, et impius, qui multo vivit tempore in malitia sua.
7.16  Noli esse nimis iustus neque sapiens supra modum! Cur te perdere vis?
7.17  Ne agas nimis impie et noli esse stultus! Cur mori debeas in tempore non tuo?
7.18  Bonum est ut, quod habes, teneas, sed et ab illo ne subtrahas manum tuam, quia qui timet Deum, utrumque devitat.
7.19  Sapientia confortabit sapientem super decem principes civitatis.
7.20  Nullus enim homo iustus in terra, qui faciat bonum et non peccet.
7.21  Sed et cunctis sermonibus, qui dicuntur, ne accommodes cor tuum, ne forte audias servum tuum maledicentem tibi; nota
7.22  scit enim conscientia tua, quia et tu crebro maledixisti aliis.
7.23  Cuncta tentavi in sapientia, dixi: « Sapiens efficiar ».
7.24  Et ipsa longius recessit a me. Longe est, quod fuit; et alta est profunditas. Quis inveniet eam?
7.25  Lustravi universa animo meo, ut scirem et considerarem et quærerem sapientiam et rationem et ut cognoscerem impietatem esse stultitiam et errorem imprudentiam.
7.26  Et invenio amariorem morte mulierem, quæ laqueus venatorum est, et sagena cor eius, vincula sunt manus illius. Qui placet Deo, effugiet eam; qui autem peccator est, capietur ab illa.
7.27  Ecce hoc inveni, dixit Ecclesiastes, unum et alterum, ut invenirem rationem,
7.28  quam adhuc quærit anima mea, et non inveni: Hominem de mille unum repperi, mulierem ex omnibus non inveni.
7.29  Ecce solummodo hoc inveni: Quod fecerit Deus hominem rectum, et ipsi quæsierint infinitas quæstiones.


Capitulum 8

8.1  Quis talis, ut sapiens est? Et quis cognovit solutionem re rum? Sapientia hominis illuminat vultum eius, et durities faciei illius commutatur.
8.2  Os regis observa et propter iuramenta Dei
8.3  ne festines recedere a facie eius neque permaneas in re mala, quia omne, quod voluerit, faciet.
8.4  Quia sermo illius potestate plenus est, nec dicere ei quisquam potest: « Quare ita facis?  ».
8.5  Qui custodit præceptum, non experietur quidquam mali; tempus et iudicium cor sapientis intellegit.
8.6  Omni enim negotio tempus est et iudicium, et multa hominis afflictio;
8.7  ignorat enim quid futurum sit, nam quomodo sit futurum, quis nuntiabit ei?
8.8  Non est in hominis potestate dominari super spiritum nec cohibere spiritum, nec habet potestatem supra diem mortis, nec ulla remissio est ingruente bello, neque salvabit impietas impium.
8.9  Omnia hæc consideravi et dedi cor meum cunctis operibus, quæ fiunt sub sole, quo tempore dominatur homo homini in malum suum.
8.10  Et ita vidi impios sepultos, discedentes de loco sancto; in oblivionem cadere in civitate, quod ita egerunt: sed et hoc vanitas est.
8.11  Etenim, quia non profertur cito sententia contra opera mala, ideo cor filiorum hominum repletur, ut perpetrent mala.
8.12  Nam peccator centies facit malum et prolongat sibi dies; verumtamen novi quod erit bonum timentibus Deum, qui verentur faciem eius.
8.13  Non sit bonum impio, nec prolongabit dies suos quasi umbram, qui non timet faciem Domini.
8.14  Est vanitas, quæ fit super terram: sunt iusti, quibus mala proveniunt, quasi opera egerint impiorum, et sunt impii, quibus bona proveniunt, quasi iustorum facta habeant; sed et hoc vanissimum iudico.
8.15  Laudavi igitur lætitiam quod non esset homini bonum sub sole, nisi quod comederet et biberet atque gauderet et hoc solum secum auferret de labore suo in diebus vitæ suæ, quos dedit ei Deus sub sole.
8.16  Cum apposui cor meum, ut scirem sapientiam et intellegerem occupationem, quæ versatur in terra, quod diebus et noctibus somnum non capit oculis,
8.17  ecce intellexi quod omnium operum Dei nullam possit homo invenire rationem eorum, quæ fiunt sub sole; et quanto plus laboraverit homo ad quærendum, tanto minus inveniet; etiamsi dixerit sapiens se nosse, non poterit reperire.


Capitulum 9

9.1  Omnia hæc contuli in corde meo, ut curiose intellegerem quod iusti atque sapientes et opera eorum sunt in manu Dei. Utrum amor sit an odium, omnino nescit homo: coram illis omnia.
9.2  Sicut omnibus sors una: iusto et impio, bono et malo, mundo et immundo, immolanti victimas et non immolanti. Sicut bonus sic et peccator; ut qui iurat, ita et ille qui iuramentum timet.
9.3  Hoc est pessimum inter omnia, quæ sub sole fiunt, quia sors eadem cunctis; unde et corda filiorum hominum implentur malitia et stultitia in vita sua, et novissima eorum apud mortuos.
9.4  Qui enim sociatur omnibus viventibus, habet fiduciam: melior est canis vivus leone mortuo.
9.5  Viventes enim sciunt se esse morituros; mortui vero nihil noverunt amplius nec habent ultra mercedem, quia oblivioni tradita est memoria eorum.
9.6  Amor quoque eorum et odium et invidiæ simul perierunt, nec iam habent partem in hoc sæculo et in opere, quod sub sole geritur.
9.7  Vade ergo et comede in lætitia panem tuum et bibe cum gaudio vinum tuum, etenim iam diu placuerunt Deo opera tua.
9.8  Omni tempore sint vestimenta tua candida, et oleum de capite tuo non deficiat.
9.9  Perfruere vita cum uxore, quam diligis, cunctis diebus vitæ instabilitatis tuæ, qui dati sunt tibi sub sole omni tempore vanitatis tuæ: hæc est enim pars in vita et in labore tuo, quo laboras sub sole.
9.10  Quodcumque facere potest manus tua, instanter operare, quia nec opus nec ratio nec sapientia nec scientia erunt apud inferos, quo tu properas.
9.11  Verti me ad aliud et vidi sub sole nec velocium esse cursum nec fortium bellum nec sapientium panem nec doctorum divitias nec prudentium gratiam, sed tempus casumque in omnibus.
9.12  Insuper nescit homo finem suum, sed sicut pisces capiuntur sagena mala, et sicut aves laqueo comprehenduntur, sic capiuntur homines in tempore malo, cum eis extemplo supervenerit.
9.13  Hanc quoque sub sole vidi sapientiam et probavi maximam:
9.14  civitas parva, et pauci in ea viri; venit contra eam rex magnus et vallavit eam exstruxitque munitiones magnas per gyrum.
9.15  Inventusque est in ea vir pauper et sapiens et liberavit urbem per sapientiam suam; et nullus deinceps recordatus est hominis illius pauperis.
9.16  Et dicebam ego meliorem esse sapientiam fortitudine, sed sapientia pauperis contemnitur, et verba eius non sunt audita.
9.17  Verba sapientium cum lenitate audiuntur plus quam clamor principis inter stultos.
9.18  Melior est sapientia quam arma bellica; sed unus, qui peccaverit, multa bona perdet.


Capitulum 10

10.1  Muscæ morientes perdunt et corrumpunt oleum unguentarii. Gravior quam sapientia et gloria est parva stultitia.
10.2  Cor sapientis in dextera eius, et cor stulti in sinistra illius.
10.3  Sed et in via stultus ambulans, cum ipse insipiens sit, omnes stultos æstimat.
10.4  Si spiritus potestatem habentis ascenderit contra te, locum tuum ne dimiseris, quia lenitas faciet cessare peccata maxima.
10.5  Est malum, quod vidi sub sole quasi errorem egredientem a facie principis:
10.6  positum stultum in dignitate sublimi et divites sedere deorsum.
10.7  Vidi servos in equis et principes ambulantes super terram quasi servos.
10.8  Qui fodit foveam, incidet in eam; et, qui dissipat murum, mordebit eum coluber.
10.9  Qui excidit lapides, affligetur in eis; et, qui scindit ligna, periclitabitur ex eis.
10.10  Si retusum fuerit ferrum, et aciem eius non exacueris, labor multiplicabitur, sed lucrum industriæ erit sapientia.
10.11  Si mordeat serpens incantatione neglecta, nihil lucri habet incantator.
10.12  Verba oris sapientis gratia, et labia insipientis præcipitabunt eum.
10.13  Initium verborum eius stultitia, et novissimum oris illius insipientia mala.
10.14  Stultus verba multiplicat: « Ignorat homo quid futurum sit; et, quid post se futurum sit, quis ei poterit indicare?”.
10.15  Labor stultorum affliget eos, qui nesciunt in urbem pergere.
10.16  Væ tibi, terra, cuius rex puer est, et cuius principes mane comedunt.
10.17  Beata terra, cuius rex nobilis est, et cuius principes vescuntur in tempore suo ad reficiendum et non ad luxuriam.
10.18  In pigris manibus humiliabitur contignatio, et in remissis perstillabit domus.
10.19  In risum faciunt epulas; vinum lætificat vitam, et pecunia præstat omnia.
10.20  In cogitatione tua regi ne detrahas et in secreto cubiculi tui ne maledixeris diviti, quia et aves cæli portabunt vocem tuam, et, qui habet pennas, annuntiabit sententiam.


Capitulum 11

11.1  Mitte panem tuum super transeuntes aquas, quia post tempora multa invenies illum.
11.2  Da partem septem necnon et octo, quia ignoras, quid futurum sit mali super terram.
11.3  Si repletæ fuerint nubes, imbrem super terram effundent; si ceciderit lignum ad austrum aut ad aquilonem, in quocumque loco ceciderit, ibi erit.
11.4  Qui observat ventum, non seminat, et, qui considerat nubes, numquam metet.
11.5  Quomodo ignoras, quæ sit via spiritus, et qua ratione compingantur ossa in ventre prægnantis, sic nescis opera Dei, qui fabricator est omnium.
11.6  Mane semina semen tuum, et vespere ne cesset manus tua, quia nescis quid magis prosit, hoc aut illud, et si utrumque simul melius erit.
11.7  Dulce lumen, et delectabile est oculis videre solem.
11.8  Si annis multis vixerit homo et in his omnibus lætatus fuerit, meminisse debet tenebrosi temporis, quod multum erit: omne, quod venerit, vanitas.
11.9  Lætare ergo, iuvenis, in adulescentia tua, et in bono sit cor tuum in diebus iuventutis tuæ, et ambula in viis cordis tui et in intuitu oculorum tuorum et scito quod pro omnibus his adducet te Deus in iudicium.
11.10  Aufer curam a corde tuo et amove malum a carne tua; adulescentia enim et iuventus vanæ sunt.


Capitulum 12

12.1  Memento Creatoris tui in diebus iuventutis tuæ, antequam veniat tempus afflictionis, et appropinquent anni, de quibus dicas: « Non mihi placent »;
12.2  antequam tenebrescat sol et lumen et luna et stellæ, et revertantur nubes post pluviam;
12.3  quando commovebuntur custodes domus, et nutabunt viri fortissimi, et otiosæ erunt molentes imminuto numero, et tenebrescent videntes per foramina,
12.4  et claudentur ostia in platea submissa voce molentis, et consurgent ad vocem volucris, et subsident omnes filiæ carminis;
12.5  excelsa quoque timebunt et formidabunt in via. Florebit amygdalus, reptabit locusta, et dissipabitur capparis, quoniam ibit homo in domum æternitatis suæ, et circuibunt in platea plangentes,
12.6  antequam rumpatur funiculus argenteus, et frangatur lecythus aureus, et conteratur hydria super fontem, et confringatur rota super cisternam,
12.7  et revertatur pulvis in terram suam, unde erat, et spiritus redeat ad Deum, qui dedit illum.
12.8  Vanitas vanitatum, dixit Ecclesiastes, et omnia vanitas.
12.9  Cumque esset sapientissimus, Ecclesiastes docuit insuper populum scientiam; ponderavit et investigans composuit parabolas multas.
12.10  Quæsivit Ecclesiastes verba delectabilia et conscripsit sermones rectissimos ac veritate plenos.
12.11  Verba sapientium sicut stimuli, et quasi clavi defixi sunt magistri collationum; data sunt a pastore uno.
12.12  His amplius, fili mi, ne requiras: faciendi plures libros nullus est finis, frequensque meditatio carnis afflictio est.
12.13  Finis loquendi, omnibus auditis: Deum time et mandata eius observa; hoc est enim omnis homo.
12.14  Et cuncta, quæ fiunt, adducet Deus in iudicium circa omne occultum, sive bonum sive malum.

Missae

Notae

Capitulum 7

  * 7:21 NIB Quoted at Rom 3:10 None is righteous 

Sources

SRC Description
NIB New Interpreters Bible 1994